Studeren met fibromyalgie

Vaak krijg ik de vraag hoe ik dat doe: studeren met een chronische ziekte. Misschien weet je het al, maar ik heb fibromyalgie en ik studeer rechten aan de universiteit. Begin vorige maand beantwoorde ik al de meest gestelde vragen over studeren aan de universiteit in het algemeen en vandaag vertel ik dus over mijn studievoortgang en over studeren met een 'handicap'.

Waar ik in november nog enthousiast en vol goede moed was, zo snel keerde ik om als een blad aan een boom. Na het maken van mijn tentamens had ik best een 'oké' gevoel, maar toen mijn cijfers binnen druppelde.. geen één voldoende! Ik was natuurlijk ontzettend teleurgesteld. Heb de ogen uit mijn kop gejankt! Maar daarna heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt en voorzieningen geregeld.

Het wordt aangeraden om je studie te zien als fulltime job. Veertig uur per week studeren dus. Nee, ik ken niemand die dat doet maar je zou het wel kunnen doen als het echt nodig is. Ik daarentegen zou dol graag zoveel uur per week aan mijn studie willen besteden, maar wat ik ook doe.. ik val als een blok in slaap. Weet je hoe frustrerend dat is?! Door de chronische vermoeidheid die vaak samengaat met fibro zijn er soms periodes waarin ik maar heel weinig studie uren kan maken. De eerste periode was zo'n periode en dat resulteerde dus in één groot fiasco.

In het eerste jaar wilde ik mezelf graag bewijzen. Geen hulp. Ik wilde laten zien dat ik het kon. Dat wat er ook gebeurde, het lag niet aan mijn hersencapaciteit. Vorig jaar haalde ik 55 van de 60 studiepunten. Maar één vak niet gehaald dus (twee keer een 5.4.. Karma is een b*tch zeggen ze toch?!) en dat vond ik toch best heel aardig. Dit jaar is anders.

Ik heb me gemeld bij de studieadviseur en samen hebben we besloten dat ik twee vakken uit de eerste periode doorschuif naar volgend jaar. Hoe ik het dan ga doen zie ik dan wel. Misschien loop ik een half jaar vertraging op. Misschien gaat volgend jaar zo goed dat ik de vakken erbij doe en geen vertraging oploop aan het eind van de rit. Daarna heb ik gemeld dat ik ziek ben. Officieel. Het was het meest verschrikkelijk wat ik ooit heb moeten doen tot nu toe, maar het is nodig. Het is gewoon te pittig.

Tot nu toe ervaar ik studeren met een beperking als goed te doen. De universiteit weet er goed mee om te gaan en de studieadviseurs helpen goed in het begeleiden van de studieloopbaan als dat nodig is. Ondanks dat ik het graag allemaal 'gewoon' had gedaan, ervaar ik de hulp als fijne steun in de rug. Zoals het er naar uit ziet zal ik geen verdere hulp nodig hebben, omdat ik (zo wordt verwacht) gewoon aan de overgangseisen zal voldoen.

Als je nog vragen hebt, stel ze dan gerust in een reactie hieronder. Ik heb geen geheimen, haha!